باتری چیست ؟

به طور ساده می‌توان باتری را سلول یا یک پَک شیمیایی (chemical power pack) تعریف کرد که در مواقع نیاز، می‌تواند انرژی شیمیایی را به به انرژی الکتریکی تبدیل کند. یک باتری با انجام واکنش‌هایی شیمیایی درون خود، انرژی شیمیایی موجود را به انرژی الکتریکی تبدیل می‌کند. باتری بسته به مشخصات ساختاری و نوع استفاده از آن، می‌تواند عمری بین چند ساعت تا چند هفته داشته باشد.

چرا باتری‌ها به دو ماده مختلف نیاز دارند؟

اگر دقت کرده باشید، دو الکترود باتری از دو ماده متفاوت ساخته شده‌اند. در واقع رسانایی الکتریکی این دو ماده با یکدیگر متفاوت است. یکی از الکترود‌ها تمایل به جذب الکترون‌ها داشته و دیگری به راحتی الکترون‌ها را عبور می‌دهد. بدیهی است که اگر هر دو الکترود جنس یکسانی داشتند، هیچ جریانی شارش پیدا نمی‌کرد. برای اینکه درک بهتری از این موضوع داشته باشیم، اجازه دهید نگاهی به تاریخچه‌ الکتریسیته در سال 1792 میلادی داشته باشیم. در آن زمان «لوئیچی گالوانی» (Luigi Galvani) دریافت که می‌تواند به کمک پای قورباغه، الکتریسیته تولید کند.

باتری‌های ابتدایی

سه نوع اصلی از باتری‌های اولیه به نام‌های کربن-روی، قلیایی و لیتیومی وجود دارند. از آنجایی که هیچ مایعی در آن‌ها وجود ندارد یا به عبارت دیگر، ماده الکترولیت آن‌ها جامد است، اغلب به آن‌ها سلول‌های خشک گفته می‌شود.

باتری‌های نوع دوم 

تا قبل از همه‌گیر شدن تجهیزات الکترونیکی قابل حمل نظیر موبایل و لپتاپ، باتری‌هایی قابل شارژ، به دلیل دوام کم (زمان دشارژ پایین) از محبوبیت زیادی برخوردار نبودند. اغلب باتری‌های قابل شارژ در دهه 1980 و 1990 باتری‌های نیکل-کادمیوم (nickel-cadmium) و یا نیکل متال هیدرید (nickel-metal-hydride) بودند.